Stabilność psychiczna jako element przetrwania

Nastawienie psychiczne jest jednym z najważniejszych i najmniej omawianych aspektów przetrwania. Każdy podręcznik wojskowy, który otwierasz na temat przetrwania, zaczyna się od rozdziału o sposobie myślenia o przetrwaniu. Ponieważ wojsko może wydać prawie wszystko, czego potrzebuje, aby stworzyć te instrukcje, jeśli coś mówią, prawdopodobnie powinniśmy zwrócić uwagę.

Mówiąc najprościej, nastawienie na przetrwanie polega na wierzeniu, że możesz i przetrwasz. To ważne, kiedy przez to przechodzisz, ponieważ musisz wierzyć, że to, co robisz, aby przetrwać, będzie miało znaczenie, aby zmotywować cię do tego. Spójrzmy prawdzie w oczy, przetrwanie jest w najlepszym razie trudne, więc łatwo się zniechęcić, gdy wydaje się, że nie wszystko idzie dobrze.

To zniechęcenie jest czymś, czego wszyscy musimy unikać. Tak jak motywacja jest niezbędna dla skuteczności żołnierza, tak samo survivalista. Jak więc utrzymujesz tę motywację?

Przede wszystkim musimy być zmotywowani, zanim jeszcze zaczniemy. W ramach naszego treningu i przygotowań musimy budować naszą pewność siebie i wolę życia. Kiedy dochodzi do katastrofy, musimy być tak zmotywowani, jak piłkarz biegający przez grill. Każda sytuacja przetrwania to „gra” dla tych z nas, którzy się przygotowują i dokładnie tak musimy do niej podejść, mimo że przetrwanie jest znacznie poważniejsze niż niedzielna gra.

Jedną z rzeczy, która pomaga rozwinąć ten poziom motywacji, jest budowanie pewności siebie, a jednym z najlepszych sposobów budowania pewności siebie jest trening. Piloci myśliwców, czy to w siłach powietrznych, czy marynarce wojennej, są jednymi z najbardziej samolubnych ludzi, z których każdy wierzy, że jest najlepszy. Właściwie jest to zachęcane przez odpowiednie działy, ponieważ wiedzą, że postawa bycia najlepszym lub nawet niepokonanym pomaga im wykonywać swoją pracę.

Aby podnieść ten poziom do czegoś, z czym możemy się bardziej kojarzyć, oddziały Sił Specjalnych (i inne organizacje „zjadacze węży”) prezentują tę samą postawę bez myśliwca przypiętego do pleców. Chociaż tak naprawdę nie są specjalnie wyszkoleni w przetrwaniu, jak niektórzy chcieliby, żebyś myślał, są ekspertami w walce partyzanckiej i szkolą rdzennych mieszkańców jakiegokolwiek kraju, w którym się znajdują, sztuki walki partyzanckiej.

Jak więc do tego dochodzą piloci myśliwców i oddziały sił specjalnych? Dzięki ich szkoleniu. Prawdziwą różnicą między personelem wojskowym a cywilami jest ich wyszkolenie. A różnica między oddziałami elitarnymi a wszystkimi innymi oddziałami polega również na ich wyszkoleniu. Im więcej szkolenia dana osoba otrzymuje w swojej dziedzinie wiedzy, tym większą ma pewność, że jest w stanie zrobić to, co jest potrzebne, gdy nadejdzie czas. To działa nie tylko dla personelu wojskowego, ale także dla neurochirurgów, sportowców olimpijskich i ludzi, którzy po prostu próbują przetrwać katastrofę.

Cofnijmy się o krok

Są tacy, dla których to, co właśnie napisałem, to chyba za dużo. Są szanse, że nie jesteś jednym z nich, ale zawsze jest szansa, że ktoś z twojej rodziny jest. Istnieje wiele podstawowych procesów myślowych, niepewności i warunków psychicznych, które mogą bardzo utrudnić komuś zdobycie tej pewności siebie i motywacji. To nie znaczy, że nigdy nie mogliby tego zdobyć, po prostu nie mają tego w sobie.

Wszyscy słyszeliśmy o „szklanka pełna/szklanka pusta”, odnosząc się do optymistów i pesymistów. Ale jest więcej kategorii ludzi niż tych dwóch. Istnieje prawdopodobnie niezliczona ilość różnych sposobów, aby

kategoryzować ludzi. Niektóre z nich są ważne dla przetrwania. Oto kilka cech ludzi, którzy będą mieli dodatkową walkę, aby przezwyciężyć swój charakter, aby mogli rozwinąć niezbędną pewność siebie i motywację:

Pesymiści – Trudno jest być pozytywnym i optymistycznym co do swoich szans na przeżycie, gdy twoje podstawowe nastawienie jest negatywne.
Niska samoocena – to przeciwieństwo tego, na co cierpią piloci myśliwców i oddziały sił specjalnych. Osoby z niską samooceną prawdopodobnie powiedzą: „Mogą to zrobić… inni… ale nie ja”.
Niepewność – Niepewność to nie to samo, co niska samoocena. Jeśli może to być niepewność co do samego siebie, może to być również niepewność co do innych.
Brak pewności siebie – możliwe jest posiadanie wysokiej samooceny przy niskiej pewności siebie, zwłaszcza jeśli nie jest się pewnym, czy potrafimy odpowiednio zareagować na konkretną sytuację lub potrzebę wykonania określonego zadania.
Skłonność do paniki – przetrwanie wymaga chłodnej głowy i myślenia. Panika jest wrogiem, co powoduje marnowanie czasu i energii na działania przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego.
Zmartwiony – Spędzają tyle czasu na myśleniu o wszystkim, co może pójść źle, że nie mają czasu, aby spojrzeć na to, co może pójść dobrze.
Lazy – Ok, wszyscy czasami możemy być leniwi; ale mówię o osobie, która wkłada więcej wysiłku w to, by nie robić rzeczy, niż wysiłku, jaki trzeba, by to zrobić.
Skupiony na sobie – Ci ludzie będą starali się, aby wszystko zostało zrobione na ich korzyść, nawet do tego stopnia, że inni będą cierpieć.

Ta lista prawdopodobnie nie jest kompletna, ale miejmy nadzieję, że widzisz ogólny trend w tych cechach… w zasadzie chodzi o spojrzenie na siebie i swoją sytuację w negatywnym świetle. Osoby z tymi cechami muszą walczyć, aby je przezwyciężyć, aby mieć pewność, że przeżyją.

Dobrą wiadomością jest to, że te rzeczy można przezwyciężyć, jeśli ktoś naprawdę tego chce i jest gotów włożyć w to wysiłek umysłowy. Mamy tę niesamowitą zdolność przekonania się dosłownie o wszystkim; dlatego niektórzy ludzie mogą kłamać i wmawiać sobie, że mówią prawdę. Cóż, jeśli to działa dla nich, może działać również dla nas. Różnica polega na tym, że zamiast mówić sobie, że wydarzyło się coś innego niż to, co faktycznie się wydarzyło, przekonujemy się, że jesteśmy innym typem osoby, niż wcześniej myśleliśmy.

Musisz zrozumieć, czy masz pewność siebie, czy nie; czy masz silną samoocenę, czy nie; nawet jeśli jesteś pesymistą lub optymistą, to nic innego jak wzorce myślowe. Jako takie mogą zostać „nadpisane” i zastąpione przez nowe wzorce myślowe. W ten sposób zmieniasz swój charakter.

Nie zatrzymuj się jednak na sobie; to samo musi się stać z każdym członkiem twojej rodziny. Nie zrobią tego sami bez twojej pomocy. Musisz przynajmniej wprowadzić ich na tę ścieżkę, przekonać ich, że w ich najlepszym interesie jest zmiana wzorców myślowych i wyjście z negatywnego nastawienia.

Problem polega na tym, że wiele osób myśli w kategoriach „taki jestem i nigdy się nie zmienię”. Nie, nie zmienią się, dopóki nie uwierzą, że mogą. To najtrudniejsza część, przekonanie ich, że naprawdę mogą się zmienić. Ale jestem żywym świadectwem, że można to zrobić. Jeśli zdołasz przekonać tych członków rodziny, że mogą się zmienić, wykonałeś już najtrudniejszą część.

Ale są też inni

Chociaż większość ludzi, a może nawet prawie wszyscy, może zmienić swoje negatywne nastawienie, niektórzy odmówią tego. Są też osoby z głębszymi problemami, których nie da się rozwiązać zwykłą zmianą postawy lub myśli. Co robimy, kiedy mamy takich ludzi w naszych rodzinach?

Kiedy myślę o tej grupie ludzi, najważniejszą rzeczą, o której myślę, jest uprzywilejowana osoba, która myśli, że wszyscy są tam dla ich wygody. Wszyscy widzieliśmy takich ludzi, domagających się zobaczenia

kierownik restauracji lub sklepu. Czy możesz sobie wyobrazić, jak przychodzą do Ciebie cały czas, żądając zmiany rzeczy dla ich wygody? Czy możesz sobie wyobrazić, jak narzekają na zadania związane z przetrwaniem, które muszą wykonać? Z pewnością mogę.

To wkracza w bardzo trudny obszar, którego większość ludzi unika dotykania, ale czuję, że tego potrzebuję, ponieważ są tacy, którzy potrzebują przewodnictwa.

Musimy zdać sobie sprawę, że mówimy o członkach rodziny. Oznacza to, że będziesz mieć wobec nich pewną odpowiedzialność. Ale jak daleko sięga ta odpowiedzialność? Czy poświęcasz własne życie tylko po to, by mogli żyć? Czy to robisz, nawet jeśli wiesz, że bez ciebie, aby utrzymać je przy życiu, one też nie przetrwają?

Dla wielu druga skrajność nie ma nawet znaczenia; porzucenie ich na śmierć, abyście mogli żyć. Osobiście nie mogłem tego zrobić, ale zdaję sobie sprawę, że są tacy, którzy mogą to zrobić lub zrobią to szybko, wierząc, że robiąc to robią to, co było konieczne, aby zapewnić sobie przetrwanie.

Na pewno są tacy, którzy nie przeżyją, bez względu na to, co zrobimy. Warunki medyczne lub psychiczne, prawdopodobnie wymagające leków, uniemożliwią im długie przeżycie bez stałego zaopatrzenia w leki. To smutna rzeczywistość, z którą trzeba się zmierzyć, ale niektórzy z nas muszą to wziąć pod uwagę.

Chociaż nie jestem psychologiem, poświęciłem czas na ocenę stanu psychicznego każdego członka mojej dalszej rodziny z perspektywy przetrwania. Patrzę na połączenie ich osobowości, umiejętności przetrwania i chęci do pracy. Robienie tego daje mi całkiem dobre wyobrażenie o tym, ile wysiłku będę musiał podjąć z mojej strony, aby utrzymać ich przy życiu, oprócz tego, czego potrzebuję, aby utrzymać siebie i moją żonę przy życiu.

Kilku członków rodziny okazuje się zyskiem netto, ponieważ byliby dobrymi pracownikami, starającymi się zrobić wszystko, aby pomóc, nawet jeśli nie wiedzą, co robić. Kilka z nich należy do kategorii sprzątaczy, co oznacza, że niewiele wniosą, ale wystarczy, że się nie zabiję, żeby utrzymać je przy życiu. Jest też tych nielicznych, którzy byliby tylko utrapieniem wszędzie; tak naprawdę nie pomogą i będą wymagały dużo konserwacji. Z jakiegoś powodu są to problemy.

Jak więc mam sobie z nimi poradzić? Będzie to musiała być dawka surowej rzeczywistości. Aby być częścią mojego zespołu przetrwania, który jest zbudowany wokół mojej dalszej rodziny, będą musieli wnosić tyle samo, co wszyscy inni. Powiedziałem im to z wyprzedzeniem, a kiedy nadejdzie czas, wzmocnię to stwierdzenie.

Choć może się to wydawać trudne, w rzeczywistości nikt z nas nie może pozwolić sobie na martwy ciężar w naszych zespołach przetrwania. Decyzja może sprowadzać się do wypuszczenia kogoś, powiedzenia mu, że nie jest mile widziany lub narażenia wszystkich na niebezpieczeństwo. Moja odpowiedzialność dotyczy całego zespołu lub rodziny, a nie tylko tej jednej osoby. Nie mogę narażać wszystkich na niebezpieczeństwo. Choć jest to trudne, taka jest rzeczywistość.